Laten we het nu eens goed over seks hebben!
Binnen een jaar na de uitspraak Donald Trump over vrouwen “Als je beroemd bent kun je alles ‘Grab them by the p***y, you can do anything’, lezen we de hartverscheurende bekentenissen van vrouwen over seksueel misbruik via #Metoo.
Mijn familie in de VS was diep geschokt door de uitspraken van Trump. Niet alleen zijn uitspraken over vrouwen, maar ook over African Americans, Mexican Americans, homo’s en lesbiennes. Om de inhoud van de uitspraken zelf, maar vooral om het effect dat zijn discriminerende woorden in alle lagen van de samenleving hebben.
Het dagelijks leven van de LGBT-gemeenschap wordt zwaarder door de nu bijna legitieme discriminatie, beledigingen en uitsluitingen. Omdat de president het doet, is het stoer en een teken van macht. Mensen generen zich niet meer voor hun onderbuikgevoelens. En laat ik dat hier ook maar open en duidelijk schrijven: die onderbuikgevoelens van veel mensen worden nog steeds beheerst door angst voor het andere en seks.
In de media rolt iedereen over elkaar heen. Het debat bij DWDD komt er ook niet uit. Niemand wil ingedeeld worden bij het stereotype de bronstige man of het zwakke vrouwtje. Dat is begrijpelijk, maar er hier ligt wel een levensgroot probleem in onze samenleving. Door ontkenning komen we er niet. Blijkbaar is het een onderwerp waarover men niet graag op volwassen wijze met elkaar spreekt, altijd moet de vrouw zeggen: ‘nee hoor, ik heb er wel last van maar het doet me niks!’ en de man: ‘maar zij wilde ook!’
Kunnen we daar niet als volwassenen over spreken? Als de ene helft van het gezelschap beweert: ‘Ik ben het helemaal niet eens met de uitspraak van Trump, dat zou ik nooit doen’ en de andere helft; ‘ik vind #metoo overdreven, daar moet je toch tegen kunnen’. Waar zijn we dan mee bezig? Meer met eigen profilering dan met de samenleving. Jammer dat deze profilering zoveel aandacht krijgt in de media. Het laat zien dat er even weinig verantwoordelijkheidsgevoel is bij bekende Nederlanders als de huidige Amerikaanse president.
Deze stellingen zijn geen teken van beschaving, maar van heftige degeneratie. Iedere vrouw heeft er in meer of mindere mate mee te maken, iedereen gaat er anders mee om. Iedere man loopt ook gevaar, om slachtoffer of dader te zijn. Omgaan met seks is dus vaak een probleem. Wat gaan we eraan doen?
De oplossing ligt bij mannen en vrouwen.
Mannen: denk je nu echt dat het stoer is om de president van de VS na te doen? Weet op een volwassen wijze met je macht om te gaan zonder dat je je seksueel laat gelden.
Vrouwen: denk je nu echt dat het helpt om je mond te houden? Zo gaat het nooit over en zijn komende generaties ook slachtoffer.
Als we niet met elkaar het gesprek aangaan over de rol van seks in het maatschappelijke leven kunnen we beter een pleidooi voor boerka’s gaan houden en de inzet van meer robots op de werkvloer.
Wies Houweling
algemeen secretaris Vrijzinnigen Nederland
Misschien zou het handig zijn wanneer we het eens over de codes van toenadering zouden hebben.
Ik weet nog dat ik lang geleden met mijn toen malige vriend, nu mijn man met de trein uit Parijs kwam. Mijn vriend was in Delft uitgestapt om naar huis te gaan; ik moest nog een eindje verder. De coupe was inmiddels leeg.
Het was laat en ik moe. Daarom had ik het licht gedoofd.
Er kwam een man binnen en ging zitten.
Ik pakte een sigaret.
Ik weet niet meer of ik hem om een vuurtje vroeg of dat ik hem uit beleefdheid een sigaret aanbood.
Opeens kwam er een gevoel van angst over mij. Ik moest die coupe uit en ben op de gang gaan staan. De trein bleek verder totaal leeg te zijn.
Bij thuiskomst vertelde ik het hele verhaal aan mijn ouders
De reactie van mijn vader zal ik nooit vergeten:
“Maar kind” riep hij, terwijl hij groen wegtrok.”Pfff . Zal je dit nooit meer doen? Dit was vragen om moeilijkheden! Dit is een code tot uitnodiging!”
Wist ik veel. Ik was ook nog zo onnozel.
Van mijn vaders reactie heb ik veel geleerd. Jammer genoeg is dit echter de enige code die ik meegekregen heb, kan hij 40 jaar later niet zo veel kwaad meer voor mij en rookt er eigenlijk vrijwel niemand meer. Daarentegen zullen er beslist nog veel meer codes bestaan; signalen die je bewust, dan wel onbewust uitzendt of ontvangt. Waar kun je ze leren? Wie wil ze vertellen? En bestaan er misschien ook codes die je gebruiken kunt wanneer je iemand anders wil laten weten dat je hem/haar juist wel erg leuk vindt zonder direct een cruciale grens te overschrijden?
Oke, ik ben inmiddels 61 en al jaren gehuwd maar een beetje mogen flirten blijft best leuk, of gewoon iemand werkelijk liefdevol recht aan kunnen kijken, moet toch ook mogelijk blijven?
Ikzelf vertrouw maar gewoon op mijn gevoel wat door schade en schande steeds beter gebleken heeft te werken.
Mijn idee is, dat het raadzaam zou zijn om het eens over die ongeschreven signalen te hebben.
Zo ook over ons gevoel, hoe wij daar naar kunnen leren luisteren.
Over al deze zaken hoor ik namelijk niemand.
Misschien is het huidige devies: oordoppen in met je eigen muziek op
10, lekker veilig in je eigen wereldje.
Ikzelf vind dat sneu; gewoon een praatje op straat kan namelijk echt heel erg leuk zijn, gewoon een ontmoeting zonder catastrofale gevolgen. Dat zou toch gewoon moeten kunnen?
Verstaan en verstaan worden, ook in nonverbale uitwisseling. Laten wij het daar eens over hebben.